cz. 3 i 4 przeglądu video japońskiego

[Ula Sniegowska]

KINO.LAB zaprasza na sobotę i niedzielę na godz. 19.00 na kolejne dwie
częci przeglądu japońskiego video:
 
PROGRAM C

Noriko Umano
Ur. w Kioto w 1969 r. Studiowała literaturę niemiecką na Uniwersytecie w
Kansai. W 1995 ukończyła Kyoto College of Art. 

"Les Choses sont Bizarrres" ("Rzeczy są dziwne") 1992
W pracy tej oglądamy coraz szybciej zmieniające się obrazy. Po pewnym
czasie nie jesteśmy w stanie rozpoznać ani dźwięku ani obrazu. Celem
artysty było wizualne przedstawienie chaosu wywołanego pytaniem "Co było
pierwsze, jajko czy kura?" 

"Meta - Communication" ("Meta - Komunikacja") 1994
Prawdopodobnie każdy doświadczył sytuacji, kiedy podczas rozmowy z jakąś
osobą, jego myśli zaprzątnięte były zupełnie czymś innym, wypełnione
obrazami całkowicie nie związanymi z konwersacją. Praca ta przedstawia
dwie osoby wybierające się do sklepu po piwo. W trakcie zwyczajnej
zupełnie sytuacji, podczas konwencjonalnej rozmowy, umysł artysty
zaczyna błądzić między świadomością i podświadomością.
Praca ta dotyczy zagadnienia czasu, języka i treści w filmach, a także
poszukuje nowego rodzaju wizualnej ekspresji.  

"My Death Everywhere My Death as I Dream" ("Wszędzie moja śmierć, Moja
śmierć w snach") 1995
W pociągu, w drodze do dentysty czytam książkę. Podczas lektury, moja
myśl wybiega gdzieś poza oś czasu i błąka się między świadomością i
podświadomością. Czytam fragment "Wymiany znaków i śmierci" Jeana
Baudrillarda i rozmyślam o śmierci nadchodzącej w trakcie zwykłego
życia. Może to być śmierć myśli, idei, ale także zwykła śmierć cielesna
i duchowa. Posługując się takimi słowami, jak informacja, media,
prędkość i pamięć, artysta próbuje wyznaczyć granice nieznanej
egzystencji, granice "ja".
Żyjemy w świecie, w którym jesteśmy oblężeni przez napływ informacji.
Artysta porównując nasz umysł z komputerem, stara się pokazać zmiany,
jakie zachodzą w nas samych, nas jako członkach społeczeństwa
informacyjnego.

Yoshinori Tsuda
Ur. w Maizuru w 1961.

"The Representation of Currency" ("Przedstawianie waluty") 1989-1995
Yoshinori Tsuda pokazuje wymienność pieniędzy na całym świecie, relacje
walut do siebie, a także ich stosunku do złota. Zastanawia się nad
funkcją czeków i kart kredytowych. Artysta poszukuje odpowiedzi na
pytanie, skąd się bierze wartość pieniędzy? W jego filmie znajdujemy
odpowiedź, największą wartością pieniędzy jest ich wymienność.

"Redistribute" ("Redystrybucja") 1991
Tematem tej pracy jest wymienność informacji. Na ile wiarygodne są
informacje, które do nas docierają? 
W swojej pracy Tsuda próbuje pokazać proces, w którym telewidzowie chcą
odwrócić bieg informacji. Wciąż zmieniają kanały, porównując
przekazywane wiadomości, wyłapują różnice i zastanawiają się nad ich
źródłem. 

"Reframing" ("Ponowne oprawianie") 1993-1995
Yoshinori Tsuda posługując się renesansowymi obrazami, portretami
przywódców komunistycznych, fragmentami amerykańskich filmów oraz
średniowiecznymi malowidłami japońskimi, próbuje pokazać tworzący się
obecnie między-kulturowy układ pojęć.  
 
Teji Furuhashi 
Ur. w Kioto w 1960. W 1986 ukończył Kyoto Uniwersity of Art. Założył
Dumb Type w 1984.
"LOVERS" ("KOCHANKOWIE") 1995
Jest to sfilmowana instalacja. W zaciemnionej sali projektory pokazują
postacie nagich kobiet i mężczyzn. Wszyscy wykonują gesty, jakby chcieli
się objąć. Jedna z postaci zaczyna zbliżać się w stronę publiczności; po
chwili jednak zaczyna znikać w ciemności. Niknąc wyciąga ręce w geście
oczekiwania. Teji Furuhashi pyta się nas, czy możliwa jest miłość
przekraczająca wszelkie granice, oraz czy możliwa jest miłość
zredukowana wyłącznie do informacji?

"S/N" 1994
Teji Furuhashi powiedział, że S/N ("sygnał/hałas") jest wpół
zdezorientowaną, wojowniczą kreacją, która przez rzeczywistość i
nierzeczywistość próbuje dotrzeć do sztuki oraz odnaleźć jej siłę. 
S/N nie przedstawia ani nie reprodukuje rzeczywistości. Pokazuje, że
otaczające nas zewsząd wirtualne elektroniczne obrazy powodują erozję
ludzkości. 
          
Program D

David Blair
Reżyser niezależnego kina elektronicznego.  
"Trailer nr.1 for Jews in Space" ("Zapowiedź nr.1 Żydów w kosmosie")
1994
 "Danish Section for Jews in Space" ("Duńska część Żydów w kosmosie")
1996
David Blair swój styl pracy określa jako "opowiadanie obrazami". Jest to
typ filmowego opowiadania, w którym zarówno obraz jak i fabuła są
przetworzone, a przez to, oczywiście, wzmocnione.
"Żydzi w kosmosie", to  historia pewnej kobiety, która po Holokauście
zostaje przeniesiona w inny świat, lecz paralelny z naszym. W filmie
pojawiają się etyczne pytania o pamięć i czyny, o dylematy powstałe na
przecięciu się historii i osobistej pamięci.   

Noritoshi Hirakawa 
"The First Recognition to be an Adult" ("Pierwsze oznaki dorosłości")
1994
Film ten składa się z krótkich zabawnych historyjek dotyczących życia
codziennego w Nowym Jorku. W każdym opowiadaniu pojawia się
stwierdzenie, mające charakter maksymy, dotyczące funkcji i zadań
krytyka sztuki. 

David d'Heilly
Jest krytykiem i producentem, mieszka w Japonii.
"The Secret World of Taxi-cams" ("Tajemny świat kamer zamontowanych w
taksówkach")
"AV Parasites" ("Pasożyty AV")
"Uncle Zedong's Karaoke Afterlife" ("Wuja Zedonga pośmiertne życie w
karaoke") 1996
David d'Heilly używa kamery wideo jako notesu. Z powodu braku
odpowiednich środków finansowych porzucił myśl "kręcenia filmów".
Zamiast tego, posługując się komputerem przetwarza zarejestrowany 
materiał na serie zdjęć. W kamerze wideo d'Heilly'ego fascynuje to, że
jest ona stosunkowo niedrogim narzędziem, dzięki któremu można
rejestrować obrazy, zarówno ruchome jak i nieruchome, a także nagrywać
dźwięk.  
Przy realizacji pokazywanych filmów, autor w różny sposób wykorzystywał
kamerę. W "Tajemnym świecie kamer zamontowanych w taksówkach" filmował
ulice z szybko jadącego samochodu, tak by później obejrzeć taśmę w
zwolnionym tempie i wyłapać te elementy rzeczywistości, które uciekły
jego uwadze.  W "Hong Kong restaurant/marketplace" ("Restauracja/targ w
Hong Kongu") autor przypiął sobie kamerę do ciała, tak aby móc zwiedzać
nowe miejsca, oglądać je własnymi oczyma a nie przez obiektyw, w ten
sposób nagrał materiał, nie drażniąc miejscowych natarczywym,
turystycznym ciekawstwem.
Mottem twórczym Davida d'Heilly jest: "Wideo nie żyje!! Niech żyje
wideo!!