zaproszenie na wideo TRANSMEDIALE'01

[Ula Sniegowska]

Wideo z Festiwalu
TRANSMEDIALE01 (Berlin)
25 stycznia 2002 (piątek), godz. 19.00

Program przygotowany we współpracy z Instytutem Goethego Inter Nationes
w Warszawie

Festiwal Transmediale jest organizowany już od czternastu lat. Dzięki
temu, z roku na rok zyskuje na popularności, coraz wyższa jest także
jakość prac z całego świata, które biorą udział w konkursie. Na Festiwal
transmediale 2001 zgłoszono ponad 600 prac, które oceniało jury w
składzie: Catrin Backhaus (Videonale Bonn), Gereon Schmitz (visomat,
Berlin) i Angela Melitopulos (artystka medialna tworząca w Kolonii).
Wybór prac wideo z berlińskiego festiwalu Transmediale 01 zawiera
jedenaście filmów, które wyselekcjonowano spośród wszystkich zgłoszonych
do międzynarodowego konkursu w roku 2001. Jedenastka ta stanowi
reprezentatywny przegląd współczesnej twórczości wideo.
Przegląd zawiera filmy, które zdecydowanie różnią się od siebie pod
względem metod realizacji. Dzięki temu, przegląd ma charakter
przekrojowy i daje niejakie pojęcie o dzisiejszej sztuce wideo - zarówno
jeśli chodzi o jej treść, jak i formę. Podczas przeglądu zaprezentujemy
min. prace, które ex-aequo zwyciężyły w tegorocznym konkursie (Kantor,
Laliberte).

ASCII Alphabet Doriona Berga, mind’s eye Olivera Whitereada, Course
Jordana Crandalla i Broadcast Istvana Kantora krytycznie odnoszą się do
współczesnego, zdigitalizowanego społeczeństwa.
Prace Sarcophagus Zhela i Video Hacking Manuela Saiza można potraktować
jako ironiczne komentarze dotyczące współczesnych produkcji
artystycznych powstałych z wykorzystaniem najnowocześniejszych mediów.
Z kolei A Girl Bathing in the Kitchen Sink Pekki Niskanena, Telling Lies
Simona Ellisa i De Tuin Dana Geesina i Esther Roots uchylają nieco
zasłonę skrywającą prywatne życie bohaterów, skrępowane zasadami jakimi
rządzi się konsumpcyjne społeczeństwo.
L’outil n’est pas toujours un marteau Sylvii Laliberte na swój sposób
porusza ten sam problem, dostarczając jednoczesnie ogólniejszej
refleksji na temat codziennego życie we współczesnym społeczeństwie.
R4 Michaela Schwertnera to eksperyment formalny: redukcja materiału
ikonograficznego w powiązaniu z elektronicznym dźwiękiem.

www.transmediale.de

Bilety w cenie 10 zł. do nabycia w kasie na pół godziny przed seansem.
Ilość miejsc ograniczona. Miejsca nienumerowane. Rezerwacje pod numerem
628 12 71-3 wew. 135 do odbioru najpóźniej 20 min. przed seansem.
Informacje wew. 135 lub 160. Stałe informacje o programie na stronach:
www.kinolab.independent.pl lub csw.art.pl/ kino_lab
 ASCII Alphabet (Alfabet ASCII) Dorion Berg, Kanada 1999, 5’
Alfabet ASCII jest inteligentnym i zabawnym zarazem spojrzeniem na
„cyfrowość” informacyjnego obiektu. Film ukazuje pary przeciwstawnych
obiektów, zaczerpniętych z wiekowych dziecięcych encyklopedii, przy
akompaniamencie odpowiednich dźwięków. Te binarne pary przedstawione są
przy pomocy kodu ASCII - najpopularniejszego schematu dwójkowego
kodowania tekstu. W ASCII, każdą literę alfabetu można przedstawić przy
pomocy siedmioznakowego ciągu dwójkowego. Alfabet ASCII jest tak
skonstruowany, aby powoli odsłaniać zakodowany alfabet. Praca ta stwarza
naszej analogowej świadomości szansę przyjrzenia się informacji cyfrowej
w jej najczystszej postaci.

L’outil n’est pas toujours un marteau (Nie każde narzędzie to młotek)
Sylvie Laliberte, Kanada 1999, 9’ (nagroda transmediale 01 w kategorii
wideo)
Przewodnik po niemal wszystkich istotnych aspektach życia. Sylvie
Laliberte ukazuje nam pastelowy świat, który w swej prostocie bynajmniej
nie sprawia wrażenia kiczowatego. Jej wszechświat opiera się na kilku
podstawowych kwestiach nad którymi zawsze unosi się mgiełka ironii - to
Ultrapopowa filozofia życia. Prostota użytych środków, muzyka i
dramatyczna obecność autora - elementy te wspólnie tworzą pewną nową
jakość, co nadaje pracy pewien przewrotny wydźwięk. To prawdziwe „Zrób
to sam”: magiczna różdżka Sylvie Laliberte to zwykły nóż do chleba z
przyczepioną papierową gwiazdką - każdy jest w stanie zmontować coś
takiego. Zamiast bezustannie sięgać do nieosiągalnych gwiazd, mądrzej po
prostu je sobie stworzyć.

mind’s eye Oliver Whiteread, Finlandia 1999, 4’ (pierwsza nagroda
ex-aequo w kategorii wideo)
Praca Olivera Whitereada ukazuje zwykły widok z pociągu: za oknem
przesuwa się blady, opustoszały podmiejski krajobraz. Na poszczególnych
obiektach można skupić uwagę jedynie przez moment, gdyż po krótkiej
chwili znikają z pola widzenia. Kamera wyszukuje graffiti, namazane na
przęsłach wiaduktów, ścianach budynków, tunelach, budkach sygnałowych i
słupach. Te namalowane rysunki postrzegamy jako coś pomiędzy tekstem i
obrazem, nie mając czasu na ich zdekodowanie. Większość z nich i tak
jest nieczytelna, od czasu do czasu można rozpoznać tajemniczą
kombinację liter - może są to imiona, pseudonimy, tajemnicze akronimy...
Obrazowi towarzyszy mówiony tekst przetworzony przez komputerowy
syntezator mowy. Jednostajny, „maszynowy” głos recytuje fragmenty z
angielskiego słownika dotyczące pojęcia wyobraźni. Ten mówiony tekst,
pozbawiony celu i emocji, z którego zaczerpnięto także tytuł pracy,
doskonale pasuje do jednostajnego rytmu przesuwających się obrazów,
nawiązując jednocześnie do idiosynkratycznej formy ekspresji jaką w
grucie rzeczy jest graffiti.

A Girl Bathing in the Kitchen Sink (Dziewczyna kąpiąca się w
zlewozmywaku), Pekka Niskanen Finlandia 1999, 15’ (wyróżnienie w
kategorii wideo)
W plątaninie wyznań, pseudo-filozoficznych rezygnacji i naładowanych
znaczeniami sytuacji, zacierają się ustalone stereotypy filmowej fabuły:
produkcja, charakteryzacja i dramatyzacja. Wątek zostaje zastąpiony
niekończącą się serią konwersacji, które stają się coraz bardziej
zawikłane. Radykalizm tej pracy, która wydaje się być łatwa w odbiorze,
choć pozostaje niesłychanie hermetyczna, kontrastuje z bezpośrednim
pięknem obrazowych sekwencji, równie ważnych jak dialog, z którym się
splatają.

R4 Michalela Schwertner, Austria 2000, 5’
Klip nakręcony przez Michaelę Schwertner do muzyki wiedeńskiego trio
Radian, jest próbą przedstawienia abstrakcyjnych dźwięków przy pomocy
pojedynczego, zredukowanego - choć konkretnego obrazu. Ujęcie ukazuje
tory kolejowe, rozchodzące się od stacji w różnych kierunkach, oraz
czarno-białą, ziarnistą sylwetkę odjeżdżającego pociągu, która została
przekształcona przy pomocy rozmaitych filtrów tak, aby przypominała
obrazy kręcone amatorską kamerą Super8. Ujęcie zostało nastepnie pocięte
i zmontowane na nowo - poszarpaną sekwencję kontroluje niewidzialna
cyfrowa ręka. Gadzi pociąg powoli pełznie po szynach. Sekwencja ta
powtarza początkowe, zredukowane formalnie ujęcie.

The Garden (Ogród) Dan Geesin / Esther Rots Holandia 1999, 11’
Idylliczna wiejska rezydencja jest miejscem, w którym ujawniają się
ukryte popędy. Wypolerowana fasada całej generacji rozpada się pod
wpływem ukrytej, podskórnej brutalności. Geesin i Rots wykorzystują
estetykę reklamy: seria obrazów przedstawiających czystych, bogatych
ludzi w rodzinnym domu ujawnia rozpad społeczeństwa załamującego się pod
wpływem własnych wyświechtanych klisz i stereotypowych zachowań.
Charakterystyczny montaż filmu i poklatkowe zapętlenia pojedynczych
sekwencji zatrzymują akcję, a jednocześnie w najwyższym stopniu
przykuwają uwagę widza. Pojedyncze gesty i ruchy zdają się być
naładowane znaczeniami.
Staccato obrazów odnosi się jednocześnie do kruchości idyllicznego
obrazka, sugerowanego przez pierwszą część pracy. Ta auto-dekonstrukcja
ujawnia powtarzalność stereotypów także na poziomie formalnym.

Telling Lies (Kłamstwa) Simon Ellis, Wielka Brytania 2000, 4’
(wyróżnienie transmediale 01 w kategorii wideo)
Najważniejszymi aktorami „występującymi” w tej pracy są mówione i pisane
słowa. Podczas czterech minut jej trwania poznajemy historię separacji,
nocy spędzonej na piciu, dwóch miłosnych przygód i potężnego kaca
nazajutrz. Nieobecność obrazów i skupienie się na różnicach między
słowem pisanym a mówionym to dosyć niecodzienne zabiegi w przypadku
filmu wideo. Szczególnie przekonujące wydają się w tym wypadku:
graficzny minimalizm, dramaturgiczne spiętrzenie akcji i specyficzne
poczucie humoru.

Sarcophagus (Sarkofag) Zhel, Chorwacja 1999, 6’
Teledysk opowiadający o kręceniu teledysku. W epoce MTV i Vivy,
bezlitośnie ujawnia sekrety produkcji wideoklipu. Zasady, na których
opiera się dramaturgia klipu (zbliżenia wokalisty w ciemnych okularach,
zespół grający na dachu wieżowca) potraktowano z przymrużeniem oka i
strywializowano do granic banalności. Mimo tego, udziałem widza staje
się pozytywne doznanie audiowizualne - co być może oznacza, że wizualne
klisze mają kojącą moc, tak potrzebną w czasach nadmiernej stymulacji
zmysłów i niczym nieograniczonych eksperymentów wizualnych.

Video Hacking (Wideo hacker) Manuel Saiz, wielka Brytania 1999, 4’
Ten fikcyjny dokument opowiada o pewnym artyście, który wypożycza kasety
wideo - najchętniej klasyczne pozycje z historii kina - i dokonuje na
nich komputerowych manipulacji. Bohater filmu czuje się artystą i stawia
pytania dotyczące praw autorskich i kwestii oryginalności, dręczące nie
tylko twórców działających w obrębie cyberkultury. Celowo
nieprofesjonalne wykorzystanie kamery i charakterystyczny montaż dodają
tylko autentyzmu opowiadanej historii.

Course (Gra) Jordan Crandall, USA 2000, 5’
Course to jeden z siedmiu filmów zrealizowanych pod wspólnym tytułem
„Heatseeking”, nakręconych przy pomocy kamery 16mm, kamer przemysłowych
i kamer pracujących w podczerwieni, wykorzystywanych przez amerykańską
Śtraż Graniczną. Tradycyjna technika filmowa łączy się z wojenną
technologią. Obraz kinowy łączy się z „obrazem strategicznym”
pochodzącym z ekranu urządzeń wojskowych, umożliwiających namierzenie
celu. Obserwujemy pojawienie się nowego, „post-kinowego” języka obrazu,
współbrzmiącego z kompleksowym uniwersum obrazów wokół nas, który
wskazuje na dynamiczną siłę współczesnych ruchomych obrazów, ujawniając
miejsca w których ciało i zmysły są dostosowane, nastawione i
„uzbrojone”.

Broadcast (Transmisja) Istvan Kantor, Kanada 2000, 20’ (pierwsza nagroda
ex-aequo w kategorii wideo)
Broadcast Istvana Kantora jest świetnie przemyślaną prowokacją, wber
pozorom pozbawioną spontaniczności. Praca skupia się na ciele ludzkim,
pojmowanym jako urządzenie transmitujące i zarazem broń. Opuszczone
budynki na peryferiach technologicznie zorientowanego miejskiego
społeczeństwa stają się scenerią dla niesamowitych performance’ów, w
których uczestniczą zamaskowani członkowie grupy „sex-maszyn”. Broadcast
przełamuje tabu, ale nie ogranicza się do prowokacji. To nie
pornografia. Stylizacja performance’ów na możliwą do wyobrażenia formę
medialnego terroryzmu, niekiedy ujawnia ostrze ironii. Montaż i rytm
pracy - a przede wszystkim ekspresyjna estetyka pojawiających się
napisów - dają pewne pojęcie o przyszłościowej formie medium jakim jest
telewizja. Spójność formy i treści czynią pracę jeszcze bardziej
przekonującą.



.
KINO.LAB
Centrum Sztuki Współczesnej Zamek Ujazdowski
film eksperymentalny, awangardowy, artystyczny,
video art
animacja, dokument, fabuła
tel. 628 12 71-3 wew. 131, 135, 160 (informacje i rezerwacje)
bilety w cenie 12 - 16 zł.
Subskrypcja informacji bieżących: do
majordomo w sunsite.icm.edu.pl wysłać list o treści:
subscribe kino_lab
a żeby się wypisać:
unsubscribe kino_lab