REPERTUAR KINA.LAB na X

[Ula Sniegowska]

                Szanowni Państwo!!!!
Zapraszamy na przegląd wideo japońskiego i wystawę GENDAI - WSPÓŁCZESNA
SZTUKA JAPONII MIĘDZY CIAŁEM A PRZESTRZENIź

7 - 8. i 14 - 15. 10. 2000
(sobota/niedziela)
godz. 19.00

MANIACS OF DISAPPEARANCE - współczesna sztuka video z Japonii

Program MANIACS OF DISAPPEARANCE, towarzyszący wystawie GENDAI w Galerii
2 CSW ma za zadanie pokazać prace wideo młodego pokolenia Japończyków
lat dziewięćdziesiątych. Nie należy jednak uznawać tej prezentacji za
reprezentatywną dla ogólnej kondycji dzisiejszej sztuki wideo.
Traktujemy ten projekt jako fragment japońskiej kultury obrazu. Projekt
ten pokazuje wpływ miejskiej kultury japońskiej, wpływ czasu i
przestrzeni na powstające obrazy wideo. Wybór artystów nie jest
ograniczony wyłącznie do Japończyków. Naszym zamiarem jest pokazanie, w
jaki sposób obrazy elektroniczne traktowane są w sztuce współczesnej i
performances, jak media wykorzystujące obraz łączą się z filmem i wideo,
jak pokazywane są w nich ciało i seksualność. Zastanawiamy się nad
możliwością zastąpienia zmysłów ludzkich cybernetycznym światem.

Taro Chiezo jest artystą  multimedialnym. Projektuje obiekty połączone z
automatycznie poruszającymi się robotami. Opowiadając nam historie o
robotach, bada możliwości pokazania żądzy i śmierci. W jego filmach
wideo bohaterami są lalko-podobne, pozbawione emocji postacie,
przypominające telewizyjnych idoli. Traktowani są oni jak "otaku" czyli
obiekty fetyszu, lecz pokazani są w sposób chłodny. W pracach Chiezo
ujawnia się jego krytyczne podejście do obrazu.
Yuji Kitagawa zaczynał swoją karierę artystyczną jako projektant mody.
Dzisiaj w swoich pracach skupia się na pokazaniu przestrzeni i barier
tworzonych przez ubrania okrywające ludzkie ciało. Szuka wpływu ubrania
na ciało, paradoksalnie uznając, że ubranie, nawet nie noszone, może
kontrolować oraz ograniczać ludzi. Pokazuje istniejące i nie do końca
dające się wytłumaczyć relacje między materiałem a ciałem. Kitagawa
wyraża przekonanie, że nasz wygląd ma znaczenie wyłącznie w relacji do
otaczających nas osób. 
Noritoshi Hirakawa, mieszkający na stałe w Nowym Jorku przemierza świat,
prowadząc socjologiczne badania terenowe. Przygląda się Japonii, Azji i
Stanom Zjednoczonym z perspektywy różnego w tych miejscach rozumienia
seksualności, ciała, działania, przekonań itp. Wyraża to w obrazach i
językach rejestrowanych podczas podróży. 
Projekt ten przedstawia także trzy japońskie artystki. Świadomie je
wybraliśmy, mimo że wszystkie trzy pochodzą z jednej szkoły, z Akademii
Sztuk Pięknych w Kyoto. Choć nawzajem się inspirują, każda tworzy
zupełnie odrębne prace. 
Najmłodsza z nich Natsuko Otsuki, opowiada historię dziejącą się w
zamkniętym fikcyjnym świecie, przypominającym deja vu. Artystka
zastanawia się, jak można uciec z tej przestrzeni dzięki filmowi. Miesza
ze sobą styl starych filmów z głupkowatymi postaciami z kreskówek.
"Good-bye movies" ("Żegnaj, kino") jest nieco innym filmem, jest to
osobisty dokument. Opowiada o tym, że po śmierci matki, artystka nie
może znaleźć niczego co warte by było sfilmowania. Na końcu film 8mm
zmienia się w wideo i zostaje nagle ucięty, pozostawiając widzów
zmieszanych i niepewnych.
Mari Terashima jest doskonałą stylistką i potrafi wspaniale opowiadać
historie. Idea "ładności" pojawia się we wszystkich elementach jej
filmów, od bohaterów, poprzez wystrój wnętrz aż do przejawów "otaku"
(manii). Jej prace skonstruowane są z cytatów z popu lat
siedemdziesiątych, realizmu fetyszystycznego, charakterystycznego dla
jej pokolenia, jak również z komiksów i kreskówek. Wszystkie te elementy
ukazują swoją płytką seksualność pozbawioną uczuć, a także oderwaną od
rzeczywistości śmierć. 
Noriko Umano konstruuje swoje prace  z obrazów życia codziennego.
Opierając się o teorię Beli Balazsa, że "podczas filmowania świadomość 
trwa nieprzerwanie", Umano tworzy hiper-tekst o przepływającej
świadomości i odstręczających postaciach. Następnie poddaje wynik swojej
pracy dekonstrukcji. W rezultacie jej metoda poddaje w wątpliwość
znaczenie "osoby filmującej" wpływającej na działanie obrazu oraz
ujawnia iluzyjność świadomości.   
Yoshinori Tsuda używając lekkiej kamery przenośnej tworzy instalację
polegającą na ciągłej zmianie obrazów. Obecny projekt przedstawia gotową
już wersję jego linearnej pracy wideo. Tsuda pokazuje, że możliwe jest
połączenie wszystkich jego poprzednich prac w jedną całość. Obrazy,
niezależnie od tego co przedstawiają, np. wpływowego polityka czy los na
loterię, są wymienne. Artysta odkrywa przed nami, że ludzie są gotowi
ślepo wierzyć w  system wymiennych obrazów. Tsuda przeprowadza symulację
upadku tego systemu oraz zmiany i powolnego zanikania obrazów.   
Teiji Furuhashi stał na czele Dumb Type, grupy utalentowanych artystów,
wspólnie tworzących swoje prace. Przed  śmiercią na AIDS w 1995 roku,
Furahashi sam wykonał interaktywną instalację wideo zatytułowaną
"LOVERS" ("KOCHANKOWIE"). Dumb Type tworzy niepowtarzalne performance.
Pomysły pochodzą od nadmiaru otaczających realistycznych,
elektronicznych  obrazów. Akcja odbywa się na scenach przypominających
komputery, skanery itp. Ostatnie dzieło Furuhashiego przedstawia ciała
przeżarte przez informacje, powoli i cicho zamieniające się w duchy.  
David Blair popularność zdobył swoją hiper - narracyjną pracą "WAX"
("WOSK"). Wersja elektroniczna "WAX" rozszerzyła znaczenie i wymowę
filmu, przez pokazanie jej w internecie. "WAX-WEB" jest interaktywną
opowieścią, w której zmieniają się tekst i obraz zależnie od tego, kto
ją przegląda. Blair ostatnio pracuje w Japonii, gdzie tworzy swój
najnowszy projekt "Jews in space" ("Żydzi w kosmosie"). Historia toczy
się w okupowanej przez Japończyków Mandżurii, która opisana i poddana
dekonstrukcji, przypomina wirtualne cyber-imperium. "WAX" jest
hiper-historią, w której w elektro-hpsychicznym stylu splatają się ze
sobą wspomnienia o Holokauście, historia, fakty i fikcja. Prawda i
fałsz, przemieszane i złączone ze sobą przypominają kostkę Rubika. 
David d'Heilly jest dziennikarzem i artystą zamieszkałym w Japonii i
USA. Prowadzi badania terenowe dotyczące mediów. Przemierza Azję i
Wschodnią Europę z kamerą przymocowaną do uda (tak jakby stanowiła ona
część jego ciała). Zdjęcia, których powstaje niezliczona ilość, różnią
się znacznie od tych powstałych "intencjonalnie". Prezentuje on różne
metody posługiwania się kamerami cyfrowymi i wywoływania filmów. Wideo
podłączone do internetu stanowi nowe narzędzie tworzenia obrazów. Jego
praca pokazana na tej wystawie została zarejestrowana podczas podróży po
Chinach i Hanoi. Opowiada nam o tym, że osobista kamera wideo może być
wehikułem obrazów.  

Program A - 7. 10 (sobota), godz. 19.00
Taro Chiezo     
"Princess Maker ver. II" ("Twórca Księżniczek, wersja II), 1994, 8'
 "An Experiment: Robots Fall in Love/or not" ("Eksperyment: Roboty
zakochują się / lub nie") 1994, 11'

Yuji Kitagawa
"The Rule of Actions" ("Zasady akcji") 1994, 27'
"Untitled" ("Bez tytułu") 1995, 20'
"My Trace Your Trace" ("Mój ślad Twój ślad") 1996, 23'

Noritoshi Hirakawa
"Pretender" ("Udawacz") 1992, 20'
"WATANABE EMI NO NAMIDA KISHA-KAIKEN NO SU-U-JITSU-MAE NI" 1993, 4'
"Khaosan Road" ("Droga Khaosan")1993, 22'

Program B - 8. 10 (niedziela), godz. 19.00
Natsuko Otsuki
"S.I.D.S" ("Syndrom nagłej śmierci noworodków") 1993, 17' 
"Mewing Dispute between Mr. Postmodernizm and Miss Avant-garde"
("Miaucząca dyskusja między panem Postmodernizmem a panią Awangardą")
1994, 20'
"Good- bye movies" ("Żegnaj, kino") 1995, 34' 

Mari Terashima
"The Polyester Dog of Her Majesty the Queen" ("Poliestrowy pies Jej
Królewskiej Mości") 1994, 37'
"Short Cut Lovers" ("Kochankowie na skróty") 1996, 34'

Program C - 14. 10 (sobota), godz. 19.00
Noriko Umano
"Les Choses sont Bizarrres" ("Rzeczy są dziwne") 1992, 7'
"Meta - Communication" ("Meta - Komunikacja") 1994, 7'
"My Death Everywhere My Death as I Dream" ("Wszędzie moja śmierć, Moja
śmierć w snach") 1995, 8'

Yoshinori Tsuda
"The Representation of Currency" ("Przedstawianie waluty") 1989-1995, 8'
"Redistribute" ("Redystrybucja") 1991, 5'
"Reframing" ("Ponowne oprawianie") 1993-1995, 9'
 
Teji Furuhashi 
"LOVERS" ("KOCHANKOWIE") 1995, 15'
"S/N" 1994, 15'

Program D - 15. 10 (niedziela), godz. 19.00
David Blair
"Trailer nr.1 for Jews in Space" ("Zapowiedź nr.1 Żydów w kosmosie")
1994, 5'
"Danish Section for Jews in Space" ("Duńska część Żydów w kosmosie")
1996, 5'

Noritoshi Hirakawa 
"The First Recognition to be an Adult" ("Pierwsze oznaki dorosłości")
1994, 43'

David d'Heilly
"The Secret World of Taxi-cams" ("Tajemny świat kamer zamontowanych w
taksówkach")
"AV Parasites" ("Pasożyty AV")
"Uncle Zedong's Karaoke Afterlife" ("Wuja Zedonga pośmiertne życie w
karaoke") 1996, 43'
-------------- następna część ---------
Załączona wiadomość została usunięta...
From: Ula Sniegowska <snieg w csw.art.pl>
Subject: REPERTUAR KINA.LAB
Date: Wed, 04 Oct 2000 16:02:05 +0100
Size: 9128
Url: http://listy.icm.edu.pl/pipermail/kino.lab/attachments/20001004/407f198a/attachment.mht